Παραμύθι : " Το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι "

Ήταν κάποτε ένας ποντικούλης, που τον λέγανε Τρωκτικούλη. Ο Τρωκτικούλης ο ποντικούλης, κάθε φορά που έβλεπε τα αστεράκια στον ουρανό, ήθελε να τα αγγίξει.

- Παππού, έλεγε στον παππού του, σήκωσέ με σε παρακαλώ στα χέρια σου για να αγγίξω ένα αστεράκι.
- Δεν γίνεται αυτό που ζητάς εγγονάκι μου, απαντούσε ο παππούς του. Τα αστεράκια είναι πάρα πολύ ψηλά. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τα αγγίξει κανείς.
- Μα, γιατί είναι τόσο ψηλά, παππού;
- Είναι τόσο ψηλά, για να μην τα αγγίζουνε τα ποντικάκια και λερώνεται η ασημόσκονή τους.
- Εγώ όμως παππού, μια μέρα -να το δεις- θα αγγίξω ένα αστεράκι. Αλλά προτού το αγγίξω, θα πλύνω καλά καλά τα χεράκια μου για να μην λερώσω την ασημόσκονή του.
Και τι δεν έκανε ο Τρωκτικούλης για να αγγίξει ένα αστεράκι. Έπαιρνε φόρα και πηδούσε με όλη του την δύναμη, όσο πιο ψηλά μπορούσε. Σκαρφάλωνε σε σκουπόξυλα. Σκαρφάλωνε σε τηλεγραφόξυλα. Σκαρφάλωνε σε κεραίες τηλεόρασης. Σκαρφάλωνε σε καμπαναριά. Τίποτα όμως. Όσο και να προσπαθούσε, δεν κατάφερνε να αγγίξει ένα αστεράκι.
- Ίσως είχε δίκιο ο παππούλης, σκεφτόταν. Ίσως να μην αγγίξω ποτέ στη ζωή μου αστεράκι. Αλλά πάλι, το θέλω τόσο πολύ, που -ποιος ξέρει- ίσως κάποια μέρα να τα καταφέρω.
Έτσι περνούσαν οι μέρες και οι μήνες, ώσπου ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ βγήκε ο Τρωκτικούλης από την ποντικότρυπά του και τι να δει; Ένα στολισμένο έλατο στην μέση του σαλονιού και στην κορφή του ελάτου ένα ασημένιο αστεράκι.
Ο Τρωκτικούλης έτριψε τα μάτια του σαστισμένος, έκανε πέντε τούμπες από τη χαρά του, έκανε μπροστά, έκανε πίσω και έτρεξε στην ποντικοφωλιά του.
- Παππού! παππού! Έλα να δεις! Ένα δέντρο φύτρωσε στη μέση του σαλονιού και στην κορυφή του έχει ένα αστεράκι.
- Είσαι σίγουρος, εγγονάκι μου;
- Άμα σου λέω, παππού! Θα το αγγίξω. Δεν μου ξεφεύγει! Θα το αγγίξω.
Έτσι λοιπόν ο Τρωκτικούλης έπλυνε τα χέρια του και για καλό και για κακό σαπούνισε τα ποδαράκια του και τα μουστάκια του και την ουρίτσα του και άρχισε να σκαρφαλώνει στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε...
Εκεί που σκαρφάλωνε, συνάντησε ένα ξύλινο στρατιωτάκι. Φορούσε φανταχτερή στολή και στη μέση του είχε ζωσμένο ένα σπαθί.
- Γεια σου ποντικάκι, του είπε το στρατιωτάκι. Για πού το 'βαλες;
- Πάω να αγγίξω ένα αστεράκι!
- Αστεράκι; Τι νόημα έχει να αγγίξεις ένα αστεράκι; είπε το στρατιωτάκι. Έχω να σου προτείνω κάτι πολύ καλύτερο.
- Δηλαδή;
- Να γίνεις και συ στρατιώτης. Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί στη βάση του δέντρου; Εκεί μέσα βρίσκονται άλλα δώδεκα στρατιωτάκια. Θα κάνουμε ένα στρατό και θα κατακτήσουμε όλο το σπίτι, θα κυριεύσουμε το μπάνιο. Θα λεηλατήσουμε την κουζίνα και ποιος ξέρει; Μπορεί να βρούμε κανέναν άλλο στρατό και να τον κατατροπώσουμε. Μετά θα κατακτήσουμε και τον υπόλοιπο κόσμο. Θα είσαι ένας δοξασμένος στρατιώτης ποντικός και όλοι θα σε τρέμουνε.
- Δεν θέλω να είμαι ένας δοξασμένος στρατιώτης ποντικός και όλοι να με τρέμουνε.
- Τι θέλεις;
- Να αγγίξω ένα αστεράκι.
Έτσι ο Τρωκτικούλης συνέχισε να σκαρφαλώνει.
Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε...
Κι εκεί που σκαρφάλωνε, συνάντησε μια κουκλίτσα. Ήταν η πιο όμορφη κουκλίτσα που είχε δει ποτέ του. Είχε ολόξανθα μαλλιά και γαλάζια φουστίτσα.
- Γεια σου ποντικάκι, του είπε η κουκλίτσα. Για πού το 'βαλες;
- Πάω να αγγίξω ένα αστεράκι.
- Και τι θα καταλάβεις αν αγγίξεις ένα αστεράκι; είπε η κουκλίτσα. Ενώ, αν αγγίξεις εμένα, αν με αγκαλιάσεις, αν με φιλήσεις, αν με αγαπήσεις -ποιος ξέρει- μπορεί να σε αγαπήσω κι εγώ. Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί με το ροζ περιτύλιγμα και τη βυσσινιά κορδέλα στη βάση του δέντρου; Ε, λοιπόν, εκεί μέσα βρίσκεται ένα πανέμορφο κουκλόσπιτο, με λουλουδένια ταπετσαρία στη κρεβατοκάμαρα και μικρούλικα σερβίτσια στην τραπεζαρία. Θα ζήσουμε εκεί για πάντα ευτυχισμένοι και θα σου τηγανίζω κάθε μέρα τυροπιτάκια και την Κυριακή θα πηγαίνουμε στο κουκλοθέατρο.
- Δεν θέλω να ζήσουμε εκεί για πάντα ευτυχισμένοι, ούτε να μου τηγανίζεις κάθε μέρα τυροπιτάκια, ούτε την Κυριακή να πηγαίνουμε στο κουκλοθέατρο.
- Τι θέλεις;
- Να αγγίξω ένα αστεράκι.
- Καλά. Κάνε του κεφαλιού σου, να δούμε τι θα καταλάβεις, είπε η κουκλίτσα.
Έτσι το ποντικάκι συνέχισε να σκαρφαλώνει.
Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε και εκεί που σκαρφάλωνε συνάντησε ένα ναυτάκι.
- Γεια σου ποντικάκι, του είπε το ναυτάκι. Για πού το 'βαλες;
- Πάω να αγγίξω ένα αστεράκι.
- Αστεράκι; Ποιος ο λόγος να αγγίξεις ένα αστεράκι; Γιατί να χάνεις τον πολύτιμο χρόνο σου με αστεράκια; είπε το ναυτάκι.
- Έχω να σου προτείνω κάτι πολύ, πολύ, πολύ, μα πάρα πολύ καλύτερο.
- Τι;
- Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί με το θαλασσί περιτύλιγμα και την μπλε κορδέλα στη βάση του δέντρου; Ε, λοιπόν, εκεί μέσα βρίσκεται μια μπουκάλα που έχει μέσα ένα καραβάκι. Θα σπάσουμε την μπουκάλα, θα κλέψουμε το καραβάκι θα πάμε στο πιο κοντινό ρυάκι και θα σαλπάρουμε. Έχω εδώ στην τσέπη ένα χάρτη θησαυρών. Θα βγούμε στον ωκεανό και θα βρούμε τον θησαυρό. Εκατό ροζ ρουμπίνια, μεγάλα σαν καρύδια και χίλια πράσινα σμαράγδια, μεγάλα σαν αμύγδαλα. Θα είσαι ο πιο εύπορος ποντικός του κόσμου, όλοι θα σου κάνουν υποκλίσεις και θα ζεις σε ένα τυριόροφο σπίτι.
- Δεν θέλω να είμαι ο πιο εύπορος ποντικός του κόσμου, ούτε όλοι να μου κάνουν υποκλίσεις, ούτε να ζω σε ένα τυριόροφο σπίτι, είπε το ποντικάκι.
- Τι θέλεις;
- Να αγγίξω ένα αστεράκι! Πώς το λένε, ρε παιδιά; Θέλω να αγγίξω ένα αστεράκι. Ένα αστεράκι. Δεν θέλω ούτε να γίνω δοξασμένος στρατιώτης ποντικός, ούτε να μου τηγανίζουν τυροπιτάκια, ούτε να μου κάνουν υποκλίσεις. Ένα αστεράκι θέλω ν' αγγίξω κι εγώ. Πώς το λένε; Ένα αστεράκι.
- Καλά ντε, μην φωνάζεις. Εσύ θα το μετανιώσεις..., είπε το ναυτάκι.
Έτσι το ποντικάκι συνέχισε ν' ανεβαίνει, να ανεβαίνει να ανεβαίνει, ώσπου έφτασε στην κορυφή του ελάτου.
Εκεί αντίκρυσε το πιο όμορφο αστεράκι που είχε δει ποτέ του. Φεγγοβολούσε και το έλουζε σε μια μαλαματένια λάμψη. Το ποντικάκι άπλωσε δειλά-δειλά το χεράκι του που το είχε πλύνει οχτώ φορές και τ' άγγιξε. Το αστεράκι λες και ανάσανε. Έγινε ακόμα πιο ασημένιο, πιο ζεστό, πιο λαμπερό. Λες και το αγκάλιασε η φεγγοβολιά του, λες και το χάιδεψαν απαλά οι φωτεινές αχτίνες του με την πιο γλυκιά θαλπωρή που μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Το ποντικάκι αισθάνθηκε τόσο, μα τόσο ευτυχισμένο. Τα μουστάκια του έτρεμαν. Τα ποδαράκια του έτρεμαν. Η ουρίτσα του έτρεμε. Έτρεμε ολόκληρο από τη χαρά του. Έτρεμε τόσο πολύ, που έχασε την ισορροπία του, έπεσε από το δέντρο και βρέθηκε ανάσκελα στο παχύ χαλί.
Μόλις σηκώθηκε, έτρεξε αμέσως στην ποντικότρυπα για να πει τα νέα στον παππού του.
- Παππού... παππού... Το άγγιξα.
- Ποιο άγγιξες, εγγονάκι μου;
- Το αστεράκι! Το άγγιξα το αστεράκι!
- Μπράβο εγγονάκι μου, καμάρωσε ο παππούς. Είσαι το πρώτο ποντικάκι στην οικογένειά μας που αγγίζει αστεράκι. Θα 'χουμε να το λέμε...
Μετά το ποντικάκι βγήκε από την ποντικότρυπα και έτρεξε γρήγορα-γρήγορα να δει πάλι το αστεράκι που είχε αγγίξει.
Αλλά, στο μεταξύ, είχε γίνει μια βλάβη του ηλεκτρικού και το αστεράκι είχε σβήσει.
- Φαίνεται ότι θα γύρισε πάλι ξανά στον ουρανό, σκέφτηκε το ποντικάκι. Φόρεσε το παλτουδάκι του, βγήκε στον κήπο και σήκωσε τα μάτια του ψηλά.
Χιλιάδες, μυριάδες αστέρια στραφτάλιζαν στο απέραντο στερέωμα...
Το ποντικάκι τα αγκάλιασε όλα με το βλέμμα του.
- Ποιο άραγε να είναι αυτό που άγγιξα; αναρωτήθηκε.
Τώρα όμως που είχε αγγίξει ένα αστεράκι, ένιωθε μια μεγάλη αυτοπεποίθηση.
- Υπάρχουν χιλιάδες ακόμα αστεράκια για να αγγίξω, σκέφτηκε. Αλλά αφού τα κατάφερα μια φορά, σίγουρα θα τα ξανακαταφέρω... Θα τ' αγγίξω όλα...
Κι εκεί, ανάμεσα στα χιλιάδες αστέρια, ένα μικρό αστεράκι τρεμόσβηνε λες και του 'κλεινε το μάτι, λες και του έλεγε.
- Ναι, μικρό μου ποντικάκι... Κάποια μέρα, θα τ' αγγίξεις όλα...

Προσχολική Αγωγή 

" Το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι "

Σήμερα την ώρα της χαλάρωσης τα παιδιά παρακολούθησαν για δεύτερη φορά  σε βίντεο το παραμύθι με τίτλο : " Το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι " , του Ευγένιου Τριβιζά.

Ένα όπως έχει αποδειχθεί αγαπημένο παραμύθι για τα παιδάκια μας , αφού το διάλεξαν ανάμεσα σε  άλλα που κατά καιρούς βλέπουμε..

Με ένα βασικό μήνυμα που είναι  "Να μην εγκαταλείπουμε τα όνειρα μας , όσα εμπόδια ή  σειρήνες  της ζωής  συναντήσουμε  στον δρόμο μας! "  Και πως,

" Κάπου παρακάτω μας περιμένει η χαρά και η ικανοποίηση από την επίτευξη των στόχων μας, αρκεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια" 

Για μικρούς και μεγάλους 

 και για όλες τις εποχές!

Παιχνίδι σειροθέτησης : " Τα τρία γουρουνακια "

Σήμερα  στην τάξη  παίξαμε  ένα  παιχνίδι σειροθέτησης  με   το  παραμύθι  " Τα τρια  γουρουνάκια "  

Κι  αφού  πήρα  το  βιβλίο  " Τα  πρώτα  μου  παραμύθια "  των  ΕΚΔΟΣΕΩΝ  ΜΙΝΩΑΣ έβγαλα φωτοτυπία  τις  εικόνες  του παραμυθιού..

Στην  τάξη  , λοιπόν , αφού  τους  διηγήθηκα  το  παραμύθι , στην  συνέχεια  έβαλα  στο  τραπέζι  ανακατεμένες  τις  ασπρόμαυρες  εικόνες  και  ζήτησα  από κάθε παιδί  να  τοποθετεί  στην σειρά   τις    εικόνες  ακούγοντας εκ νέου το παραμύθι..

"  Για  πες  μου, λοιπόν, που είναι  αυτή η εικόνα  που δείχνει  το  λύκο  να φυσάει  με  δύναμη  και  να ρίχνει  το αχυρένιο σπιτάκι; "   τους  έλεγα  στην περίπτωση  που  χρειάζονταν λίγη βοήθεια  στην  αναζήτηση τους..

Παιχνίδι σειροθέτησης  , πραγματοποίησα παλαιότερα  και   με το παραμύθι  " Η Κοκκινοσκουφίτσα "  

Χριστουγενιάτικο Παραμύθι: Ο Έντι , το Ελάφι με την μπλε μύτη

.

Ο 'Eντι το ελαφάκι καθόταν όλη μέρα σπίτι του. Δεν μπορούσε ούτε να παίξει ούτε να δουλέψει. Ήταν αποθαρρυμένος και ενοχλημένος. Αυτό το θλιμμένο νεαρό ελαφάκι ήταν άνεργο !!! Είχε πολλές συνεντεύξεις για δουλειά αλλά όλες πάντα κατέληγαν με άσχημο τρόπο. Θα πήγαινε αλλά θα έλεγαν «Συγνώμη αλλά δεν προσλαμβάνουμε ελαφάκια σήμερα». Ο 'Eντι έκλαιγε και έλεγε «Μα ποιος είναι ο σκοπός; Η ζωή μου είναι γεμάτη από ελαφίσιες προσβολές». Η μαμά του έλεγε
«Δεν έχεις καμία δικαιολογία να κοιμάσαι όλη μέρα σαν τεμπέλικο ελάφι!! Αυτό δεν είναι θέμα διακρίσεων αλλά θέμα αποφασιστικότητας. Κράτα λοιπόν τώρα ψηλά το κεφάλι και τα κέρατά σου, θα βρεις δουλειά, απλά προσπάθησε, προσπάθησε, προσπάθησε!!»

Και τότε έβγαλε την εφημερίδα από το συρτάρι και αφού έριξε μια ματιά άρχισε να φωνάζει με ενθουσιασμό διαβάζοντας την παρακάτω αγγελία «Ζητείται ελάφι από τον 'Aγιο Βασίλη». Και αμέσως τηλεφώνησε! Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο αναφώνησε «Ο 'Aγιος Βασίλης ψάχνει 10 ελάφια επειγόντως!! Μου είπαν να πας αύριο στις 8 και να ξεκινήσεις υπάρχει πολύ δουλειά που πρέπει να γίνει και γι αυτό μην αργήσεις!!».

Ο 'Eντι λοιπόν χτένισε τη γούνα του πολύ καλά και γυάλισε ακόμη και τις οπλές του. Κατά τις 7 άρχισε να μαζεύεται πλήθος ελαφιών στο σπίτι του Αϊ Βασίλη, στην οδό Βορείου Πόλου. Ο 'Eντι δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Ήταν περιτριγυρισμένος από μικρούς τύπους. Είσαι τάρανδος; Τον ρωτούσαν όλοι «'Oχι, είμαι ελάφι!» απαντούσε περήφανα.

«Είσαι ελάφι ; και τι μπορείς να κάνεις;» ρώτησαν αμέσως. «θα κάνω ότι με θέλει ο Αϊ Βασίλης, ήρθα να δουλέψω για τον Αϊ Βασίλη, η μαμά μου μου διάβασε αυτήν την αγγελία και μου είπε ότι εμείς τα ελάφια είμαστε άκρως απαραίτητα!». «Μα το πρόβλημά σου είναι το μέγεθός σου, η αγγελία ήταν για μας τους μικρούληδες, μην ντραπείς που ήρθες γιατί τα ξωτικά και τα ελάφια ακούγονται το ίδιο! Αλλά και παρόλο που δεν είσαι ξωτικό θα πρέπει να πας και να μιλήσεις ο ίδιος στον Αϊ Βασίλη. Θα σε οδηγήσω εγώ σε αυτόν αμέσως, είμαι ένα από τα ξωτικά του, λέγε με Ρέι» είπε το μικρό ανθρωπάκι και προχώρησε μπροστά δείχνοντας στον 'Eντι τον δρόμο για τον Αϊ Βασίλη.

Και μετά που ο Ρέι ενημέρωσε τον Αϊ Βασίλη για τον 'Eντι, ο Αϊ Βασίλης κρυφογέλασε και είπε «χο, χο, χο. Πες στην μαμά σου ότι πρέπει να φοράει τα γυαλιά της όταν διαβάζει». Μετά τον ανέλαβε ένας τάρανδος και του είπε «μέχρι τότε θα σκεφτώ κάτι. Θα σε έχω στην λίστα με τους τάρανδους, και ίσως μάθεις να υπηρετείς ως αναπληρωματικός τάρανδος. Τώρα αν προσπαθήσεις, σου υπόσχομαι ότι θα μάθεις και να πετάς».

Μα έπεσε τόσες φορές! Κι όμως πολύ σύντομα έμαθε να πετά αρκετά καλά. Αλλά τα ελάφια, βλέπεις, είναι βαρύτερα, με κέρατα σαν κλαδιά δέντρου και έτσι ήταν κάπως αργός σε σύγκριση με την ταχύτητα που αναπτύσσουν οι τάρανδοι. Ναι, ο 'Eντι ήταν λίγο αργός, οι βαριές οπλές του γλιστρούσαν στο χιόνι και μέσα από την σκεπή περνούσε μια οπλή. Ο τάρανδος δεν έδειχνε να νοιάζεται και είπε «Μπράβο, τα πας πολύ καλά, κρατήσου». Αλλά ο 'Eντι σύντομα άρχισε να φοβάται. Δεν μπορείς να μετατρέψεις το ξωτικό σε ελάφι.

Ο Πράνσερ και ο 'Eντι ήταν πολύ χαρούμενοι και έπαιζαν κάθε μέρα. 'Eκαναν εξάσκηση σε απογειώσεις πολύ συχνά, σπινιάρανε και διπλώνανε και τινάζονταν και όσο και αν πετούσαν δεν τους ήταν αρκετό. Πέταξαν όμως και πάρα πολύ και ο 'Eντι πάγωσε, τα αυτιά και το πρόσωπό του, η μύτη του και όλα επανήλθαν εκτός από την μύτη, που παρέμεινε μπλε παγωμένη. Και έγινε θέαμα για όλους αυτή η μπλε μύτη. Ήταν όμως και λαμπερή και αποτελούσε ένα όμορφο αξιόλογο φωτάκι. 'Oποτε ο 'Eντι ανοιγόκλεινε τα μάτια του, η μύτη του φώτιζε τον ουρανό. 'Oλοι οι τάρανδοι ήρθαν να το δουν και χαίρονταν.

'Oταν το είδε και ο Αϊ Βασίλης, προβληματίστηκε με την λάμψη της μύτης του 'Eντι. Είπε στον Αϊ Βασίλη : «Θυμώσατε;» «όχι, χάρηκα» είπε ο Αϊ Βασίλης «Από δω και στο εξής θα είσαι το ελάφι αμέσου ανάγκης! Συγνώμη, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι μερικές φορές χάνουμε την διεύθυνση κάποιου ή ανακαλύπτω μετά την προσγείωση ότι πολλά παιδιά δεν είναι στην πόλη. Και αν έχουν μετακομίσει, ξέρεις κολλάμε και βρισκόμαστε σε άμεση ανάγκη. Γιατί για όποιον μετακομίσει ή είναι σε διακοπές σημαίνει ότι πρέπει να βρεις την νέα του τοποθεσία και να του παραδόσεις το δώρο του. Για όλα αυτά θα σε ενημερώνουμε εμείς έτσι ώστε να μην μένει κανείς παραπονεμένος. Πάντα χρειαζόμασταν κάποιον που να μπορεί να κάνει αυτές τις μεταφορές και τώρα έχουμε εσένα!! Διότι όσο τρέχουμε στο χιόνι και το δικό σου έλκηθρο θα είναι μαζί μας, όμως μόλις εγώ χτυπήσω το μαστίγιό μου δεν μπορώ να σταματήσω παρά μόνο στον επόμενο προορισμό. Οπότε εκεί θα γυρνάς εσύ. Θα καλύπτεις αυτά που χάνουμε, και η υπέροχη λαμπερή μπλε μύτη σου θα σε οδηγεί με ασφάλεια στο χιόνι. Και όσοι στον κόσμο θα βλέπουν αυτό το φως θα ξέρουν ότι είναι ο 'Eντι με την μπλε μύτη».

Και έτσι ο 'Eντι τράβηξε και αυτός έλκηθρο με την βοήθεια του ξωτικού και φίλου του Ρέι και την μπλε μύτη του να αναβοσβήνει στον αέρα. Η μαμά του 'Eντι γέμισε χαρά και περηφάνια, γιατί και δούλευε ο γιος της αλλά και για την δουλειά που έκανε. 'Eτσι κοιτάει κάθε χριστουγεννιάτικη νύχτα έξω να δει κάθε φως που αναβοσβήνει και να το χαιρετήσει. Και σκέφτεται πόσο τυχερή ήταν που βρήκε και διάβασε επίτηδες λάθος την αγγελία. 'Eτσι λοιπόν, να πάτε για ύπνο ήσυχα, όπου και να βρίσκεστε ακόμη και μακριά από το σπίτι , γιατί ο 'Eντι με την μπλε μύτη θα σας βρει και θα σας δώσει το δώρο σας!!


Από  το  φιλικό  Ιστολόγιο   Εναλλακτική  Δράση 

Το παραμύθι «βάλσαμο» για τα αυτιστικά παιδιά

TΗΣ ΑΡΓΥΡΩΣ ΛΥΤΡΑ

Είναι έξυπνα και ικανά. Πολύ συχνά όμως γνωρίζουν την απόρριψη επειδή δεν ξέρουν πώς να επικοινωνήσουν και δεν κατανοούν τη διαφορετική άποψη. Με όχημα τη μαγεία του παραμυθιού και τη βιωματική θεατρική αναπαράσταση μπορούν ωστόσο να ταξιδέψουν σε έναν κόσμο που δεν αντιλαμβάνονται πού βρίσκεται και πώς μπορούν να πάνε: τον κόσμο της πραγματικότητας των άλλων...

Ένα πρωτοποριακό εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας και σύνδρομο Asperger, που παντρεύει την καλλιτεχνική ευαισθησία και την επιστημονική κατάρτιση γεννήθηκε από Ελληνίδα και φιλοδοξεί να διαδοθεί σε όλο τον κόσμο.

Το «Γνωστικό Συμπεριφορικό Δράμα» (Cognitive Behaviour Drama) αποτελεί το αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής της Χάρις Καρνέζη και είναι μια πρωτότυπη προέκταση του αναγνωρισμένου εκπαιδευτικού μοντέλου «θέατρο στην εκπαίδευση»,που μελέτησε η ίδια σε μεταπτυχιακό επίπεδο στην Ιρλανδία, έχοντας ξεκινήσει τις σπουδές της από υποκριτική στην Ελλάδα.

«Μέσα από το μεταπτυχιακό μου, διαπίστωσα τη δύναμη που έχει το θέατρο ως εκπαιδευτικό εργαλείο. Εφαρμόζοντας τη μέθοδο σε παιδιά με αυτισμό και σύνδρομο Asperger, είδα πόσο μαγεύονταν από το θέατρο, πώς το παραμύθι μπορεί να γίνει γι’ αυτά κίνητρο επικοινωνίας» λέει η Δρ Καρνέζη και εξηγεί: «Το μοντέλο στηρίζεται στην ιδέα ότι τα παιδιά αποκτούν έναν στόχο μέσα από το παραμύθι. Για παράδειγμα, πώς θα βρουν τους φίλους τους που έχουν εξαφανιστεί, πώς θα κάνουν το μαγικό χαλί να πετάξει, πώς θα κάνουν να λειτουργήσει το εργοστάσιο σοκολάτας. Το παραμύθι τους δίνει το λόγο να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους αναπτύσσοντας παράλληλα την αυτοπεποίθησή τους. Η διαφορά με τις παραδοσιακές μεθόδους εκπαιδευτικής παρέμβασης είναι ότι το παιδί δεν παπαγαλίζει μια δεξιότητα με ψυχαναγκαστικό τρόπο, ανακαλύπτει το δικό του λόγο να λέει για παράδειγμα “καλημέρα”».

Η Δρ Καρνέζη εφάρμοσε το πρόγραμμά με επιτυχία επί 5,5 χρόνια στην Ιρλανδία. Στη συνέχεια παρουσίασε τη δουλειά της σε επιστημονικό συνέδριο στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας και η αναγνώριση που κέρδισε οδήγησε στη σύναψη συνεργασίας με εκπαιδευτικό οργανισμό στη Μελβούρνη, όπου σήμερα εφαρμόζει το μοντέλο σε παιδιά ενώ το διδάσκει σε επαγγελματίες ειδικής αγωγής. Στόχος της να διαδοθεί όσο το δυνατόν περισσότερο και να μην είναι η μόνη που το κατέχει.

Ο ΔΡΑΚΟΣ ΜΕ ΤΟ ΣΑΠΟΥΝΙ

   Η εφαρμογή της πρακτικής της Δρ Καρνέζη, έχει αποδείξει ότι τα ευεργετικά αποτελέσματά της μπορεί να είναι μόνιμα. Αποκαλυπτικό είναι το περιστατικό που αφηγείται για το πώς κατάφερε να βοηθήσει ένα 11χρονο παιδί να ξεπεράσει τη φοβία του για τα στεγνωτήρια χεριών:

«Εξαιτίας του φόβου του, δεν μπορούσε να πάει στην τουαλέτα του σχολείου. Μέχρι τότε, δεν το είχε βοηθήσει καμιά από τις παραδοσιακές μεθόδους. Το ζητούμενο είναι να γίνει επιλογή του ίδιου του παιδιού να ξεπεράσει τη φοβία του. Έφτιαξα, λοιπόν, μια ιστορία, όπου το παιδάκι ήταν ντετέκτιβ και έπρεπε να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι για να βρει τους φίλους του που είχαν εξαφανιστεί. Στο δρόμο βρήκε ένα τεράστιο αποτύπωμα ποδιού που ανήκε σε ένα δράκο. Αυτός ήταν ο μόνος που μπορούσε να τον βοηθήσει να βρει τους φίλους του. Εγώ τον ρώτησα αν είναι σίγουρος ότι μπορεί να συναντήσει το δράκο, αφού είναι πολύ επικίνδυνος και βγάζει ζεστό αέρα από το στόμα. Ο στόχος του, όμως, ήταν πολύ σημαντικός κι έτσι μέσα από μια σειρά δοκιμασιών που πέρασε με επιτυχία κατόρθωσε να φτάσει μπροστά στο στεγνωτήριο χεριών, το μεταμφιεσμένο σε δράκο. Εκεί πήρε οδηγίες για το πώς θα πρέπει να του φερθεί ώστε να μην τον προσβάλει.

Έπρεπε να απλώσει στα χέρια του το μαγικό ροζ υγρό, δηλαδή το σαπούνι, και μετά να τα πλύνει με νερό, να μείνει κάτω από το στόμα του δράκου για 10 δευτερόλεπτα. Κι ο δράκος του είπε ότι αυτός ήταν ο πρώτος που δεν τον φοβήθηκε και ότι στο εξής μπορεί να τον συναντά οπουδήποτε. Από τότε το παιδί δεν φοβήθηκε ποτέ ξανά τα στεγνωτήρια χεριών και μπορούσε να επισκέπτεται την τουαλέτα κανονικά. Πριν βρεθεί μπροστά στο δράκο είπε:«δεν το πιστεύω ότι θα μιλήσω με έναν αληθινό δράκο».Όταν το κατάφερε όμως ένιωσε ότι αφού μπορεί να κάνει αυτό, μπορεί να κάνει τα πάντα».

neoscosmos

Παιχνίδι σειροθέτησης

Λάθος σειρά

Σωστή σειρά

Αγαπητοί φίλοι και φίλες γεια σας και πάλι..
Αυτή είναι η πρώτη ανάρτηση για το έτος 2012 ,  που συμπίπτει με την επιστροφή μου στην δουλειά..
Θα ήθελα να σας ευχηθώ να έχετε μια Όμορφη και Δημιουργική Χρονιά , με υγεία και χαρά!

..Και να έρθω στο παιχνίδι σειροθέτησης που έφτιαξα . Το παιχνίδι αυτό , αποτελείται από εικόνες που εκτύπωσα από τον υπολογιστή μου και στη συνέχεια πλαστικοποίησα . Οι κάρτες αυτές εικονίζουν φάσεις από το παραμύθι της αγαπημένης σε όλα τα παιδιά( και όχι μόνο)  Κοκκινοσκουφίτσας..
Η διαδικασία του παιχνιδιού ξεκινάει ως εξής: Διηγούμαι  την Κοκκινοσκουφίτσα  , δείχνοντας  κάθε φορά την αντίστοιχη κάρτα στα παιδιά. Στην συνέχεια και ενώ έχω ανακατέψει τις κάρτες καλώ ένα ένα παιδί να βάλει στην σειρά τις κάρτες ακούγοντας από την αρχή το παραμύθι..
Στην επανάληψη του παιχνιδιού κάποια παιδιά θα μπορέσουν να βάλουν σε σειρά τις εικόνες χωρίς να χρειαστεί να ακούσουν ξανά το παραμύθι..
Με το παιχνίδι αυτό τα παιδιά μαθαίνουν να βάζουν σε σειρά τις κάρτες , κατανοώντας έτσι την αλληλουχία των γεγονότων και φάσεων σε μια ιστορία ή ένα παραμύθι
Αναπτύσσουν την  παρατηρητικότητα τους και  ασκούν  την  μνήμη τους και ταυτόχρονα εισάγονται σε  προμαθηματικές και  προγραφής έννοιες..Σήμερα τα  περισσότερα  παιδιά κατανόησαν και ανταποκρίθηκαν με επιτυχία στο παιχνίδι αυτό που έπαιξαν για πρώτη φορά.

Σκατζόχοιρος

Λαϊκό παραμύθι

Η μέλισσα, ο σκατζόχοιρος, η αράχνη και η χελώνα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μάνα που είχε τέσσερα παιδιά.
Τα μεγάλωνε με πολύ αγάπη και τρυφερότητα.
Όταν ήλθε ο καιρός τους τα καλοπάντρεψε. Πέρασαν όμως τα χρόνια και η μάνα που είχε μείνει μόνη της αρρώστησε και έστειλε να φωνάξουν τα παιδιά της να τα αποχαιρετήσει και να τους δώσει την ευχή της, μήπως και δεν προλάβει και φύγει έτσι από την ζωή.

Όμως όλα της τα παιδιά προφασίστηκαν πως είχαν δουλειά και πως θα πήγαιναν αργότερα να δουν την μητέρα τους. Έτσι η μάνα μόνη της κι αβοήθητη, δίχως να προλάβει να δώσει στα παιδιά της την ευχή της.

Το πρώτο της παιδί, που την ώρα που πέθαινε η μάνα του είχε πάει να τρυγήσει, έγινε μέλισσα και μια ζωή τρυγάει και τον κόπο της τον τρώμε με βούτυρο πάνω στο ψωμί μας.

Το άλλο που εκείνη την ώρα κάρφωνε κάτι καρφιά, όλα τα καρφιά φύτρωσαν στην πλάτη του και από τότε έγινε σκατζόχοιρος.

Η κόρη της που εκείνη την στιγμή ύφαινε στον αργαλειό της  έγινε η αράχνη.

Τέλος, η τέταρτη, το μικρότερο παιδί της , που ήταν εκείνη την στιγμή σκυμμένη πάνω στην σκάφη της και έπλενε έγινε η γνωστή σε όλους μας χελώνα και την σκάφη της την κουβαλάει αιώνια.

paidika.gr

Σήμερα πραγματοποιήσαμε αυτή την χειροτεχνία με θέμα τον σκατζόχοιρο.
Τα αγκάθια έγιναν με τύπωμα των μικρών δαχτύλων των παιδιών με πορτοκαλί νερομπογιά.
Το σώμα του με καφέ κανσόν , το μάτι του, από αυτά που κυκλοφορούν στην αγορά.
Η μουσούδα του τονίστηκε με μια μικρή δαχτυλιά με μαύρη μπογιά .
Και η φωλιά του , για την χειμερία νάρκη, με αληθινά φύλλα..

Δεν είναι πολύ όμορφα τα σκατζοχοιράκια μας;;

Η μαγική σκούπα ...της Θείας Λένας