" Μπόμπιρες εν δράσει.."

Αυτές τις μικρούλες πολικές αρκούδες έφτιαξαν τις προάλλες τα παιδιά , για την ενότητα <<Βόρειος Πόλος>> , με  δυο υλικά :   Μπάλες φελιζόλ και άσπρο χαρτί κανσόν. Το κεφάλι , τα χέρια και τα  πόδια κόπηκαν και ζωγραφίστηκαν στα κατάλληλα σημεία με μαύρο μαρκαδοράκι  (δάχτυλα , πατούσες ) .  Σε μπάλες φελιζόλ κομμένες στη μέση , τα παιδιά κόλλησαν τα στοιχεία από χαρτί κανσόν  , που προανέφερα παραπάνω , με ρευστή κόλλα, με τρόπο τέτοιο ώστε η μισή μπάλα να εμφανίζεται σαν κοιλιά της πολικής αρκούδας. Στο κεφαλάκι , κόλλησαν κουνιστά ματάκια και την μουσούδα του ζώου (μύτη και στόμα ) από χαρτί Α4. 

Με την χρήση φύλλων εφημερίδας που νωριτερα ειχα ετοιμάσει στο επιθυμητό σχημα , τα παιδιά ξεκινησαν να φτιάχνουν την κουκουβάγια τους . Έτσι πάνω στην χάρτινη επιφάνεια κολλησαν τα ματια  (μεγάλα- μικρα κομμάτια χαρτιού ) επίσης από χαρτί εφημερίδας κομμένα σε κυκλο  και το ραμφος απο αλουμινοχαρτο. Μετά  σχεδίασαν τα πούπουλα  με μαρκαδόρο - με χρωματα της επιλογης τους - πάνω σε μια καμπύλη από μολυβι , πραγματοποιωντας  με αυτό το τρόπο και μια άσκηση προγραφης . ...!  Κι έτσι οι κουκουβάγιες όλες πέταξαν κι έκατσαν πανω στα κλαδιά της βελανιδιάς, όπως αναφέρει και το παιδικό τραγούδι που μάθαμε απο την αρχή της χρονιάς...! Κουκουβα!! Κουκουβα!! Βα βα βα βα βα βα! 

                                                                                   Ολοένα και περισσότερα παιδιά δυσκολεύονται να κρατήσουν σωστά στο χέρι τους μολύβια ή στυλό, εξαιτίας της εκτεταμένης χρήσης της τεχνολογίας, επισημαίνουν διακεκριμένοι παιδίατροι στη Βρετανία. Όπως σημειώνει η Νάνσυ Κουλούρα σε δημοσίευμά της στο protothema.gr, η υπερβολική χρήση τηλεφώνων και τάμπλετ με οθόνη αφής αποτρέπει την ανάπτυξη των μυών στα δάχτυλα των παιδιών, με αποτέλεσμα να μην μπορούν ούτε να συγκρατήσουν ούτε να χειριστούν σωστά τα απαραίτητα «εργαλεία» κάθε μαθητή: το μολύβι και το στυλό. «Τα παιδιά δεν έρχονται πλέον στο σχολείο έχοντας δυνατά και ευλύγιστα δάχτυλα, όπως γινόταν πριν από δέκα χρόνια. Πλέον, τους δίνουμε ένα μολύβι για να γράψουν αλλά δεν μπορούν να το...

Μια ακόμα άσκηση λεπτής κινητικότητας αυτή τη φορά με τη χρήση κοφτού μακαρονιού . Τα παιδάκια αυτή τη φορά καλούνται να περάσουν μέσα από ένα ξυλάκι για σουβλάκι   - τοποθετημένο σε μια μπάλα πλαστελίνης- κοφτά μακαρονάκια .  Τα ξυλάκια μπορούν να αυξηθούν ανάλογα με το μέγεθος της μπάλας από πλαστελίνη , που αποτελεί τη βάση αυτού του παιχνιδιού.   Εναλλακτικά τα μακαρονάκια μπορούν να βαφτούν για να είναι πιο ευχάριστα στην όψη , αλλά και για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε παιχνίδι σειροθέτησης με τα χρώματα .  Εύκολη δραστηριότητα και για το σπίτι ..

της Τρισεύγενης Καπράνου "Δώστε στα παιδιά σας αρχές γιατί το σημερινό σχολείο αδυνατεί.Δώστε τους Χριστό και πατρίδα".Μια προτροπή στην ομιλία ενός μητροπολίτη.Και σκέφτομαι τώρα σαν εκπαιδευτικός..Παλιά μας έλεγαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας:"Μάθε παιδί μου γράμματα,για να γίνεις καλός άνθρωπος". Και μαθαίναμε.Γιατί στους γονείς μας χρωστούσαμε το ζην και στους δασκάλους μας το ευ ζην. Το θυμήθηκα κι αυτό και γύρισα πάλι χρόνια πίσω.Οι δάσκαλοι πάλευαν κάτω από μύριες δυσκολίες όχι να γίνουν πλούσιοι,αλλά να πλουτίσουν εμάς σε σοφία, γνώση και αξίες! Δε θα ξεχάσω τον συντοπίτη δάσκαλο,το Βασίλη Μπουρνάκη,που άκουγε τις θλιμμένες φωνές των παιδιών.."Τα κεραμίδια στάζουν δάσκαλε. Η βροχή μπαίνει μέσα,κρυώνουμε".. Στην προσπάθειά του να ανέβει στη στέγη να τα φτιάξει γλιστρά και σκοτώνεται..Και η γυναίκα του η κυρία Ματίνα δασκάλα κι αυτή στο δημοτικό μας έλεγε.."Ο δάσκαλος πρέπει να θυσιάζεται για τους μαθητές.Να έχετε Χριστό και...

Εδώ και αρκετά χρόνια επικρατεί η άποψη ότι τα παιδιά είναι χειριστικά από κούνια και για να μην μας “πάρουν τον αέρα”, πρέπει από βρέφη να τους βάζουμε όρια, να μην τα παίρνουμε αγκαλιά γιατί θα μάθουν στα χέρια και θα γίνουν κακομαθημένα.  Αργότερα ως νήπια, αν εκδηλώσουν μια κρίση θυμού, βιαζόμαστε να πούμε ότι προσπαθούν να μας χειριστούν και να μας “εξουσιάσουν”.   Πόσο εύκολο είναι να δεχτούμε ότι ΔΕΝ υπάρχουν χειριστικά παιδιά, αλλά παιδιά που εκφράζουν ανεκπλήρωτες ανάγκες με τρόπο που μόνο τα ίδια ξέρουν;