" Μπόμπιρες εν δράσει.."

της Τρισεύγενης Καπράνου "Δώστε στα παιδιά σας αρχές γιατί το σημερινό σχολείο αδυνατεί.Δώστε τους Χριστό και πατρίδα".Μια προτροπή στην ομιλία ενός μητροπολίτη.Και σκέφτομαι τώρα σαν εκπαιδευτικός..Παλιά μας έλεγαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας:"Μάθε παιδί μου γράμματα,για να γίνεις καλός άνθρωπος". Και μαθαίναμε.Γιατί στους γονείς μας χρωστούσαμε το ζην και στους δασκάλους μας το ευ ζην. Το θυμήθηκα κι αυτό και γύρισα πάλι χρόνια πίσω.Οι δάσκαλοι πάλευαν κάτω από μύριες δυσκολίες όχι να γίνουν πλούσιοι,αλλά να πλουτίσουν εμάς σε σοφία, γνώση και αξίες! Δε θα ξεχάσω τον συντοπίτη δάσκαλο,το Βασίλη Μπουρνάκη,που άκουγε τις θλιμμένες φωνές των παιδιών.."Τα κεραμίδια στάζουν δάσκαλε. Η βροχή μπαίνει μέσα,κρυώνουμε".. Στην προσπάθειά του να ανέβει στη στέγη να τα φτιάξει γλιστρά και σκοτώνεται..Και η γυναίκα του η κυρία Ματίνα δασκάλα κι αυτή στο δημοτικό μας έλεγε.."Ο δάσκαλος πρέπει να θυσιάζεται για τους μαθητές.Να έχετε Χριστό και...

Εδώ και αρκετά χρόνια επικρατεί η άποψη ότι τα παιδιά είναι χειριστικά από κούνια και για να μην μας “πάρουν τον αέρα”, πρέπει από βρέφη να τους βάζουμε όρια, να μην τα παίρνουμε αγκαλιά γιατί θα μάθουν στα χέρια και θα γίνουν κακομαθημένα.  Αργότερα ως νήπια, αν εκδηλώσουν μια κρίση θυμού, βιαζόμαστε να πούμε ότι προσπαθούν να μας χειριστούν και να μας “εξουσιάσουν”.   Πόσο εύκολο είναι να δεχτούμε ότι ΔΕΝ υπάρχουν χειριστικά παιδιά, αλλά παιδιά που εκφράζουν ανεκπλήρωτες ανάγκες με τρόπο που μόνο τα ίδια ξέρουν;