Χωρίς τη γλώσσα, οι αριθμοί δεν έχουν νόημα

Οι άνθρωποι χρειάζονται τη γλώσσα για να καταλάβουν τους αριθμούς, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, η οποία διαπίστωσε ότι οι αριθμοί πάνω από το τρία δεν έχουν κανένα νόημα για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να μιλήσουν μια γλώσσα. 

Η ανακάλυψη, κάτι που οι επιστήμονες υποπτεύονταν εδώ και καιρό, αλλά πλέον έχουν ισχυρά αποπδεικτικά στοιχεία, μπορεί να ρίξει φως στον τρόπο που τα μικρά παιδιά αποκτούν την αίσθηση των αριθμών.

Οι ερευνητές από τα Τμήματα Ψυχολογίας των πανεπιστημίων Σικάγο και Χάρβαρντ, με επικεφαλής την καθηγήτρια ψυχολογίας Σούζαν Γκόλντιν- Μίντοου και την ψυχολόγο Ελίζαμπετ Σπέπεν, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στα «Πρακτικά» της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με το New Scientist και τη βρετανική «Ντέιλι Μέιλ», έκαναν πειράματα με κουφούς ανθρώπους από τη Νικαράγουα, οι οποίοι είχαν εφεύρει μια δική τους νοηματική γλώσσα με χειρονομίες για να επικοινωνούν, η οποία δεν διαθέτει σύμβολα για το μέτρημα.

Τα μέλη της κοινότητας αυτής, που δεν έχουν λέξεις για τους αριθμούς, φαίνεται ότι μπορούν να μετρήσουν με ακρίβεια μέχρι τρία, το πολύ μέχρι το τέσσερα, και δείχνουν αντίστοιχα με τα δάχτυλά τους αυτούς τους μικρούς αριθμούς. Από εκεί και πέρα όμως, οι αριθμοί χάνουν το νόημά τους. Για παράδειγμα, δείχνουν εννέα δάχτυλα, όταν μιλάνε για δέκα πρόβατα.

Οι ερευνητές επισήμαναν ότι, αντίθετα, στις κοινωνίες μας τα παιδιά συνήθως μαθαίνουν από πολύ μικρά να μετράνε από το ένα έως το δέκα, ακόμα και χωρίς να καταλαβαίνουν ακριβώς τι αντιπροσωπεύει κάθε αριθμητικό σύμβολο (ότι π.χ. το «έξι» αφορά έξι αντικείμενα και όχι πέντε), αλλά αυτή η ακολουθία αριθμών χαράζεται στους νευρώνες του εγκεφάλου τους για την υπόλοιπη ζωή τους.

Στην περίπτωση των κουφών της Νικαράγουα, οι Αμερικανοί επιστήμονες συμπέραναν ότι το πρόβλημα έγκειται όχι στην ανικανότητά τους να περιλάβουν την κατάλληλη χειρονομία/σύμβολο στην αυτοσχέδια γλώσσα τους, προκειμένου να επικοινωνήσουν με άλλους ανθρώπους χρησιμοποιώντας αριθμούς πάνω από το τρία, αλλά στο γεγονός ότι ουσιαστικά δεν μπορούν να σκεφτούν μεγαλύτερους αριθμούς, επειδή δεν έχουν τις κατάλληλες λέξεις.

Έτσι, για παράδειγμα, αδυνατούν να καταλάβουν ότι το «οκτώ» είναι κατά μια μονάδα μεγαλύτερο από το «επτά». Αν και δεν πέφτουν τελείως έξω στον υπολογισμό των ποσοτήτων, δεν έχουν τρόπο να είναι απολύτως ακριβείς, επειδή εξ αρχής δεν διαθέτουν το αναγκαίο λεξιλόγιο.

Προηγούμενες έρευνες σε απομονωμένες φυλές του Αμαζονίου, οι οποίες επίσης δεν έχουν λέξεις για αριθμούς μεγαλύτερους από το τρία (ή δεν έχουν καθόλου λέξεις για αριθμούς, όπως στην περίπτωση των Πιράχα) έδειξαν ότι αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να κατανοήσουν τις ακριβείς ποσότητες, όταν ένας αριθμός (π.χ. των προβάτων γύρω τους) μεγαλώνει. Μέχρι τώρα ήταν ασαφές αν αυτό οφείλεται στο ότι η κουλτούρα τους θεωρούσε ασήμαντους τους ακριβείς αριθμούς ή στο ότι δεν έχουν τις λέξεις για αυτούς τους μεγαλύτερους αριθμούς.

Η νέα μελέτη έρχεται να δείξει ότι η δεύτερη αιτία, η έλλειψη λέξεων, είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Αν και η νέα έρευνα δεν αποκαλύπτει με βεβαιότητα ποιο επιμέρους στοιχείο της γλώσσας είναι το σημαντικότερο για την ανάπτυξη μιας ακριβούς αίσθησης των αριθμών, πιθανότατα αυτό, κατά τους ερευνητές, είναι η μηχανική εκμάθηση από τα μικρά παιδιά της αρίθμησης των λέξεων- συμβόλων από το ένα έως το δέκα.

Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση:
http://www.pnas.org/content/early/2011/01/31/1015975108.abstract?sid=f618e043-a6b5-4956-8ef8-dd1829fdd81e

Πηγή: ΑΠΕ- ΜΠΕ

Ο ρόλος των πρώτων εμπειριών στην ανάπτυξη του παιδικού εγκέφαλου

Ειδικοί επιστήμονες - σχετικοί με το αντικείμενο της αναπτυξιακής νευροβιολογίας και νευροφυσιολογίας του παιδικού εγκεφάλου
 έχουν επανειλημμένως τονίσει την καταλυτική σημασία της πρώιμης διδασκαλίας ερεθισμάτων (πρώιμων εκπαιδευτικών πληροφοριών) στην εκτενέστερη και πλουσιότερη ανάπτυξη του παιδικού εγκεφάλου και στην ενδυνάμωση των λειτουργιών της εργαζόμενης μνήμης.

Οι θετικές επιπτώσεις των πρώιμων εμπειριών στον αναπτυσσόμενο παιδικό εγκέφαλο, έχουν πειραματικά εντοπισθεί, αρχικά σε πτηνά και κατόπιν σε θηλαστικά.

Αποδεικνύεται με σαφήνεια ότι και στον παιδικό εγκέφαλο, όταν παρατηρείται ένδεια ή ανεπάρκεια από μαθησιακές εμπειρίες και έλλειψη από ειδικότερες πληροφορίες αγωγής, τις κρίσιμες περιόδους (critical periods) μετά τη γέννηση, τότε, πολύ συχνά, τα παιδιά εμφανίζουν μειωμένη αποτύπωση (imprinting) συμπεριφορικά και μνημονικά, σε συγκεκριμένα εγκεφαλικά κέντρα. (Liberakis , 1997)

Αυτό ισχύει τόσο για τα οπτικά αποτυπώματα (οπτικές πληροφορίες) όσο και τα ακουστικά (ακουστικές πληροφορίες), ιδιαίτερα κατά τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής.

Έχει διαπιστωθεί ότι οι διαταραχές ακοής από υποτροπιάζουσα μέση ωτίτιδα κατά την προσχολική ηλικία, προκαλούν, ήπιου ή μέτριου βαθμού :
-καθυστέρηση στην ανάπτυξη της γλώσσας
-μειωμένη ποσότητα εκφοράς λόγου
-ελαχιστοποίηση της επίτευξης στόχων που απαιτούν σύνθετη, ακουστική μνήμη.

Επίσης, εάν υπάρχει πρόωρη, σημαντικού βαθμού απώλεια ακοής ή δυσλειτουργική- στερητική σχέση με τη μητέρα, τότε αργότερα, κατά την έναρξη της δεύτερης παιδικής ηλικίας, εμφανίζονται συνήθως :

-πιθανή καθυστέρηση στη σχολική επίδοση
-κενά στη λεκτική επικοινωνία – πιθανή ελλιπής λεξιλογική ενημερότητα
-μειωμένη ανταπόκριση του παιδιού στις μαθησιακές διαδικασίες, κατά την α’παιδική ηλικία (3 – 6 έτη).

ΠΗΓΗ :eimaimama.blogspot.com

Πιο πολλά παιδιά τηλεφωνούν για βοήθεια ...

Η δωρεάν τηλεφωνική γραμμή στήριξης εφήβων και παιδιών 116-111 χτυπά...

Είναι ένας από τους πολλούς εφήβους που καλούν σε αγωνιώδη ανάγκη - και αυτός ο 15χρονος μιλά: «Σκέφτομαι σοβαρά να σταματήσω το σχολείο. Να βρω δουλειά, να βοηθήσω την οικογένειά μου».

Η κλήση στη γραμμή υποστήριξης είναι δωρεάν Οι γονείς του είναι άνεργοι και υπάρχουν συνεχείς καβγάδες και βαριά ατμόσφαιρα στο σπίτι. Οταν ο σύμβουλος της τηλεφωνικής γραμμής τού προτείνει να απευθυνθεί σε κάποιο κοντινό κέντρο ψυχικής υγιεινής, ο έφηβος απαντά «μα δεν έχω λεφτά ούτε για τα εισιτήρια του λεωφορείου για να φτάσω εκεί από το σπίτι μου...».

Μέχρι το κόκαλο διατρέχει την ελληνική κοινωνία η κρίση αφού, από τρυφερή ηλικία, είναι τέτοια η αγωνία ώστε ακόμη και παιδιά από 6 ετών βρίσκουν το δρόμο και απευθύνονται όλο και πιο πολύ στο ελληνικό σκέλος της δωρεάν Πανευρωπαϊκής Γραμμής Βοήθειας 116-111, την οποία στην Ελλάδα λειτουργεί η Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας Παιδιού και Εφήβου (ΕΨΥΠΕ). Από εκεί λαμβάνουν συγκροτημένη συμβουλευτική βοήθεια αλλά εφόσον χρειάζεται και παραπομπή σε εξειδικευμένες υπηρεσίες.

Από την αρχή της λειτουργίας της (27/12/2009) μέχρι σήμερα η γραμμή έλαβε 3.691 κλήσεις. Μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2011 όμως η γραμμή έλαβε 1.620 κλήσεις. Η αύξηση είναι περισσότερο από αισθητή.

Η πλειονότητα των καλούντων το ελληνικό σκέλος της πανευρωπαϊκής γραμμής είχαν κυρίαρχη αιτία θέματα ψυχικής υγείας (40%). Μάλιστα στις περιπτώσεις αυτές υπήρξε μεγάλος αριθμός επαναλαμβανόμενων κλήσεων, σχεδόν καθημερινών, κάτι που θα μπορούσε να αποδοθεί κυρίως στη δυσκολία αποδοχής κάποιου προβλήματος ψυχικής υγείας τόσο από τον καλούντα όσο και από την οικογένειά του. Το 30% αφορούσε τις σχέσεις με συνομηλίκους -κάτι που αφορά και την ενδοσχολική βία-, το 13% τη σχέση με τους γονείς, το 5% τη σεξουαλικότητα και τον προσανατολισμό, το 12% αφορούσε άλλα αιτήματα όπως φόβος εγκυμοσύνης, άγχος εξετάσεων, πολιτισμικές διαφορές. Το 51% των καλούντων πανελλαδικά ήταν έφηβες.

Ενα κέρδος πάντως είναι ότι διαπιστώνεται πως σταδιακά μειώθηκαν οι δοκιμαστικές κλήσεις (σιωπηλές ή άμεσο κλείσιμο του τηλεφώνου) και αυξήθηκαν οι ολοκληρωμένες, κάτι που μπορεί να αποδοθεί, σύμφωνα με την υπεύθυνη της γραμμής, Ευτυχία Αθανασιάδη, στο γεγονός ότι η γραμμή κατάφερε να δώσει το δικό της στίγμα και οι καλούντες αισθάνθηκαν ότι μπορούν να μιλήσουν. Εξάλλου, μας εξηγεί, είναι λογικό για παιδιά και εφήβους να διστάζουν περισσότερο να μιλήσουν, να χρειάζονται περισσότερο χρόνο και ευκαιρίες για να νιώσουν ασφάλεια και να λάβουν το μήνυμα ότι τελικά μπορούν να βοηθηθούν.

Ιδιαίτερη σημασία έχουν και οι κλήσεις που έλαβε η γραμμή 801 801 11 77, η οποία απευθύνεται σε ενηλίκους και γονείς και φαίνεται να κατακλύζεται πλέον από κλήσεις βοήθειας για το σχολικό εκφοβισμό που δέχονται τα παιδιά τους.

Για παράδειγμα: Καλεί μητέρα για να αναφέρει ότι ο 12χρονος γιος της γίνεται θύμα κοροϊδίας και ξυλοδαρμών καθημερινά στο σχολείο. Κατά τη διερεύνηση, προκύπτει ότι το παιδί αυτό ήταν θύμα κακοποίησης στο σχολείο από τους συμμαθητές του από το νηπιαγωγείο και εξακολουθεί, παρά τις συχνές αλλαγές σχολείων, να είναι θύμα όλα τα σχολικά έτη, μέχρι και στην Α' Γυμνασίου. Η μητέρα αναφέρεται, χωρίς να τα συσχετίζει, στο καθεστώς τρομοκρατίας που επικρατεί στο σπίτι τους, καθώς ο πατέρας είναι αλκοολικός και βίαιος και η ίδια, αδύναμη και φοβισμένη.

Για εκφοβισμό

Σύμφωνα με τα στοιχεία, τον Μάρτιο του 2011 το 801 801 11 77 στις 306 κλήσεις είχε 45 για σχολικό εκφοβισμό - ποσοστό 15%. Για το 116-111 το ίδιο διάστημα στις 383 κλήσεις υπήρξαν 10 για εκφοβισμό - ποσοστό 3%.

Τον Απρίλιο του 2011 στο 801 801 11 77 στις 230 κλήσεις γονέων έγιναν 30 κλήσεις για εκφοβισμό - ποσοστό 13% και στο 116-111 στις 417 κλήσεις έγιναν για τον ίδιο λόγο 29 κλήσεις - ποσοστό 8%.

Σημειώνεται ότι τα συγκεκριμένα ποσοστά είναι σημαντικά αυξημένα σε σχέση με τους προηγούμενους μήνες που το ποσοστό κλήσεων για εκφοβισμό ήταν 2%. Σημαντική αύξηση παρουσιάζει και το ποσοστό αναφοράς για σωματική κακοποίηση μέσα στην οικογένεια, καθώς και εντός και εκτός σχολείου.


ΠΗΓΗ: eimaimama.blogspot.com

Το ξύλο μειώνει τον δείκτη ευφυίας των παιδιών

Ένα χτύπημα στην παλάμη η στα μαλακά μόρια του παιδιού, δεν είναι και τόσο αθώο όσο νομίζουμε.


Κι αυτό γιατί, όπως επισημαίνει ο Αυστραλός κοινωνιολόγος Μάρι Στράους ενδέχεται να προκαλέσει, πέρα από κλάματα, μείωση του δείκτη ευφυΐας.

Αναλύοντας τα στοιχεία που συνέλεξε από ένα δείγμα 800 παιδιών, ηλικίας από 2 έως 4 ετών, ο Στράους συμπέρανε τα παιδιά που δέχονταν χτυπήματα από τους γονείς τους, είχαν δείκτη ευφυΐας πέντε βαθμούς χαμηλότερο από εκείνα που δεν υποβαλλόταν σ\' αυτήν την μέθοδο επιβολής …πειθαρχίας.

Στα παιδιά ηλικίας από 5 έως 9 ετών, που πήραν μέρος στην έρευνα, ο Αυστραλός κοινωνιολόγος διαπίστωσε ότι ο ξυλοδαρμός μείωνε το IQ τους κατά 2,8 βαθμούς.

Παράλληλα η ψυχολόγος δρ. Τζούντιθ Κέννεντι, από το Σίδνεϊ, υποστηρίζει ότι το συχνό ξύλο έχει σοβαρά αποτελέσματα στην εξυπνάδα, αλλά και στο χαρακτήρα των παιδιών.

ΠΗΓΗ :http://eimaimama.blogspot.com/

Παιδιά και Τηλεόραση

Τα παιδιά αργούν να μιλήσουν εξαιτίας της τηλεόρασης


Ένα στα τέσσερα αγόρια και ένα στα επτά κορίτσια δυσκολεύονται να μάθουν να μιλάνε και αυτό γιατί με την τηλεόραση συνεχώς ανοιχτή στα περισσότερα σπίτια τα παιδιά ακούνε περισσότερο τα τηλεοπτικά προγράμματα παρά την ομιλία των γονιών και γενικά του περιβάλλοντός τους με αποτέλεσμα να μην μπορούν να καταλάβουν την ομιλία των ενηλίκων που βρίσκονται γύρω τους.

Πρόσφατη βρετανική έρευνα αποκάλυψε πως το 22 % των αγοριών και το 13% των κοριτσιών αντιμετωπίζουν πρόβλημα στην ανάπτυξη του λόγου και στην κατανόηση των άλλων.

Τα παιδιά που προέρχονται από οικογένειες που ανήκουν στη μεσαία τάξη διαπιστώθηκε ότι ήταν εξίσου πιθανό να αντιμετωπίζουν προβλήματα με εκείνα που προέρχονται από λιγότερο εύπορες οικογένειες.

Η μελέτη έδειξε πως ποσοστό μεγαλύτερο του 25 % των οικογενειών έχει ανοιχτή την τηλεόραση είτε «τις περισσότερες φορές» είτε «όλη την ώρα».

Ένα στα δέκα παιδιά ηλικίας μόλις ενός ή δύο ετών έχει τηλεόραση στο δωμάτιό του, ενώ το ένα στα τρία παιδιά ηλικίας από πέντε έως επτά ετών έχουν δική τους τηλεόραση.

Η δρ. Gross, επικεφαλής της μελέτης, εξέφρασε την ανησυχία ότι ακόμα κι αν τα παιδιά δεν βλέπουν τα ίδια τηλεόραση, ο θόρυβος που υπάρχει στο περιβάλλον καθιστά δύσκολο για αυτά να καταλάβουν τους γονείς τους ή τα μεγαλύτερα αδέλφια τους όταν μιλούν.

Η ίδια εκτιμάει ότι τα προβλήματα ομιλίας που αντιμετωπίζουν ορισμένα παιδιά συνδέονται με την περιορισμένη έκθεσή τους στη γλώσσα στα πρώτα χρόνια της ζωής τους.

«Ο εγκέφαλός μας δεν έχει εξελιχθεί έτσι ώστε να μαθαίνει από μηχανές. Τα μωρά έχουν την ικανότητα να ανταποκριθούν σε ένα πρόσωπο και να αναγνωρίσουν τα πρόσωπα των γονιών τους », επισημαίνει.

Η πιο συνηθισμένη ηλικία, που τα παιδιά λένε την πρώτη τους λέξη, είναι μεταξύ 10-11 μηνών σύμφωνα με την έρευνα, στην οποία συμμετείχαν 1000 γονείς.

Περισσότερα κορίτσια από αγόρια – 34% έναντι 27 % - είχαν πει την πρώτη τους λέξη τους, πριν γίνουν 9 μηνών. Ωστόσο το 4 % των παιδιών δεν είχε πει την πρώτη του λέξη πριν από την ηλικία των 3 ετών.

Η ηλικία μεταξύ 13 - 18 μηνών ήταν η πιο συνηθισμένη, που τα παιδιά άρχισαν να χρησιμοποιούν 2 λέξεις μαζί, όπως «θέλω νερό» ή «έλα εδώ».

Τα κορίτσια ήταν κατά μέσο όρο πιο γρήγορα στο να μάθουν να χρησιμοποιούν δύο λέξεις μαζί, με το 64 % να το έχουν πετύχει σε ηλικία 18 μηνών σε σύγκριση με το 54 % των αγοριών.

Η έρευνα εξέτασε επίσης τα πρώτα λόγια των παιδιών και επιβεβαίωσε ότι είναι πιο πιθανό να πουν «μπαμπά» παρά «μαμά». Τη λέξη «μπαμπά» θεωρείται ότι είναι πιο εύκολο να την προφέρει ένα μωρό.

Συνολικά το 17 % των παιδιών παρουσίασαν «μικρή ή σημαντική δυσκολία» στην ικανότητα να μιλήσουν. Μόνο τα μισά από αυτά τα παιδιά όμως είχαν βοήθεια από κάποιον ειδικό.

«Η ικανότητά μας να επικοινωνούμε είναι θεμελιώδης και στηρίζει όλα τα άλλα» υπογραμμίζει η ερευνητική ομάδα. «Η απόκτηση της ικανότητας αυτής από ένα παιδί είναι πολύ σημαντική. Το ποσοστό των παιδιών που έχουν δυσκολίες να μιλήσουν και να καταλάβουν την ομιλία των άλλων είναι υψηλό, ιδίως μεταξύ των αγοριών.

«Είναι απαραίτητο όλα αυτά τα παιδιά να παίρνουν τη βοήθεια που χρειάζονται από ειδικευμένους επαγγελματίες όσο το δυνατόν νωρίτερα.»

Τι λένε οι ειδικοί

Η κρίσιμη ηλικία για την ανάπτυξη του λόγου και της ικανότητας επικοινωνίας ενός παιδιού σύμφωνα με τους ειδικούς είναι μεταξύ 1, 5 και 5 ετών.

«Σε αυτό το κρίσιμο διάστημα το παιδί πρέπει να δέχεται πληθώρα γλωσσικών ερεθισμάτων από τους γονείς του και από το περιβάλλον του γενικότερα. Όσο περισσότερα ερεθίσματα δέχεται τόσο περισσότερο συνειδητοποιεί ότι είναι αναγκαία η χρήση της λεκτικής επικοινωνίας», τονίζει η Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος.

«Από την άλλη πλευρά η παραμονή του παιδιού σε χώρους με ανοιχτή την τηλεόραση, όπου δεν υπάρχει λεκτική επικοινωνία, δυσκολεύει την ανάπτυξη του λόγου και της ομιλίας.

Είναι σημαντικό να καταλάβουν οι γονείς ότι χρειάζεται από τις πρώτες στιγμές της γέννησης του παιδιού να του μιλούν και να προσπαθούν να επικοινωνήσουν μαζί του. Αυτό θα το βοηθήσει να αποκτήσει ένα κίνητρο να μιμηθεί τους γονείς του και να μάθει να μιλάει».

Η ηλικία κατά την οποία το παιδί θα αρχίσει να μιλάει μπορεί να διαφέρει κατά περίπτωση. Ωστόσο μπορεί να είναι ανησυχητικό αν ενώ έχει συμπληρώσει τους 18-24 μήνες, δεν μιλάει καθόλου. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν αποκλείεται να είναι απαραίτητη επαγγελματική βοήθεια.

«Στην ηλικία των 15 μηνών συνήθως τα παιδιά λένε τις πρώτες λεξούλες, πολλές από τις οποίες σημαίνουν κάτι, πιθανώς όμως όχι μόνον ένα πράγμα. Σε ηλικία 18 μηνών λένε περισσότερες λέξεις», σημειώνει ο Γιώργος Καλομοίρης, λογοθεραπευτής.

«Είναι φυσικό ότι δεν μιλάνε καθαρά, μιλάνε όμως, χρησιμοποιούν κάποιες λέξεις, με τις οποίες φτιάχνουν και φράσεις, για να μιλήσουν για θέματα τα οποία τους ενδιαφέρουν.

Κάποια παιδιά μπορεί να μην λένε κάτι στην ηλικία των 12 ή των 15 ή των 18 μηνών. Για να εκτιμηθεί κατά πόσον αυτό οφείλεται σε κάποιο πρόβλημα θα πρέπει να ληφθούν υπόψη και άλλοι παράγοντες, όπως αν το παιδί ακούει και εντοπίζει την πηγή των ήχων, αν επικοινωνεί εξωλεκτικά, αν επικοινωνεί μέσα από το παιχνίδι.»

Σε κάθε περίπτωση είναι προτιμότερο να ανησυχήσουμε νωρίς και λάθος παρά αργά και σωστά. Η γνώμη κάποιου ειδικού, λογοθεραπευτή ή ψυχολόγου, θα βοηθήσει να εντοπιστεί οποιαδήποτε δυσκολία και να αντιμετωπιστεί σε πρώιμο στάδιο.


ΠΗΓΗ : http://www.cosmo.gr/Health/259808.html